Sophie “Ooooh het lijkt me toch zo fijn om aan te moeten komen, dan kun je net zoveel taart eten als je wil!” Als ik een euro zou krijgen voor elke keer dat ik die opmerking heb gehoord, zou ik geen crowdfunding voor de opleiding van Pippa meer nodig hebben. Als je heel eerlijk bent, heb jij dit dan ook wel eens gezegd? Heb je wel eens gezegd dat iemand geluk had dat ze álles mocht eten wat ze wilde, omdat ze tóch 10 kilo moest aankomen? Ja? Dan is dit de blog voor jou.
Dit is, wat elke vrouw met anorexia een keer zou willen zeggen.
Stel, je ziet iemand met flink wat overgewicht, wat is dan de kans dat jij die persoon zult meedelen dat je het écht lelijk vindt hoe dik hij is? Maak jij een opmerking als je een obese persoon frietjes ziet eten?
Juist. Die kans is nihil, want volgens sociale normen doe je dit niet.
Als je dit doet, word je bestempeld als “fatshamer”: dergelijke opmerkingen zijn taboe. Misschien denk je het, maar je zegt het niet.
Wanneer het gaat over iemand met ondergewicht, lijkt die magische grens ineens verdwenen en mag iedereen daarover zeggen wat ‘ie wil.
Opmerkingen over mijn figuur, mijn eetpatroon, mijn huidskleur, hoe ik eruit zie en wat iemands mening over mijn algehele verschijning is, zijn dagelijkse kost voor mij. Een jaar geleden, toen ik nog kampte met ernstig ondergewicht, was dit nog vele malen erger. Niks is off limits, want als je dun bent is het niet erg om daar opmerkingen over te krijgen, toch?
“Goh, jij bent bleek, je ziet er echt slecht uit!”
“Nou, als dat alles is wat je eet, dan snap ik wel dat je er zo uitziet.”
“Je zou eens wat vaker een cheeseburger moeten eten, het is echt lelijk om zo dun te zijn. Een échte vrouw heeft wat spek op de botten.”
“Gelukkig is het bij jou niet zo erg als bij die meisjes op tv he?”
“Vorig jaar was je veel dunner, dan ben je nu echt wel weer hersteld hoor”
“Waarom moet je nog aankomen dan? Ik vind je niet zo heel dun meer hoor!”
Weet je dat dat pijn doet?
Weet je dat ik me vorig jaar verschrikkelijk lelijk en onaantrekkelijk voelde, omdat ik de hele dag door van iedereen (ongeacht of ze mij persoonlijk kenden of niet) te horen kreeg dat ik er slecht uitzag? Weet je dat jouw vergelijkingen met meisjes op tv, zorgen dat ik aan mezelf ga twijfelen?
Weet jij überhaupt wat voor impact jouw zogenaamd grappige of onschuldige opmerking kan hebben?
Nee, dat weet je niet. Want je neemt nooit de moeite om het te vragen. Je ziet iets, vormt je mening, en vervolgens constateer je dat jouw verklaring de enige juiste is, en dat je dat mij toch even moet vertellen. Alsof jij zojuist het wiel hebt uitgevonden, en ik me niet bewust ben van mijn eigen gezondheid.
Feit is, dat dit voor mij en veel anderen, even rot voelt als wanneer je dit doet bij iemand met overgewicht.
Dat ik vorig jaar ernstig ondergewicht had, maakte het niet oké om tegen me te zeggen ik ‘eruit zag alsof ik net uit een concentratiekamp kwam.’
Dat ik herstellende ben van een eetstoornis, geeft jou geen vrijbrief om bij het minste of geringste te zeggen wat je daar van vindt.
Dat ik dun ben en veel moet eten, betekent niet dat ik constant jouw mening wil horen over mijn uiterlijk of gewoontes.
Dat ik bleek ben en er soms slecht uit zie, betekent niet dat ik jouw advies nodig heb.
Dat ik al 10 kilo meer weeg dan een jaar geleden, betekent niet dat jij als zelfbenoemd expert aan mij mag vertellen dat je vindt dat ik nu dan wel genezen ben.
Dat ik anders eet dan jij van mij verwacht, maakt mij niet raar.
Dat jij iets vindt over mij en mijn figuur, betekent niet dat je dit ook tegen mij hoeft te zeggen.
Ik koos er niet voor om anorexia te krijgen, maar ik kies er wel voor om jou nu kenbaar te maken wat je opmerkingen met mij doen.
Ik weet namelijk heel goed hoe ik eruit zie en wat ik eet op een dag. Sterker nog: ik weet dit véél te goed, want de afgelopen 12 jaar heeft dit mijn leven beheerst. Ik ben niet dom, ik ben niet blind en ik heb jouw oordeel of mening niet nodig. Het is vervelend als je moeite hebt met je eigen gewicht of eetpatroon, maar dat geeft je geen vrijbrief om dit ongevraagd op mij te projecteren.
Wat ik eet, hoe ik eet, hoeveel ik wel of niet weeg en of ik nog moet aankomen, hangt niet af van jouw oordeel over of advies aan mij.
Sterker nog: het gaat je he-le-maal niks aan.
Zo, dat klinkt hard hè?
Dat weet ik, en dat was ook precies mijn bedoeling.
Dat veel vrouwen met anorexia dit soort opmerkingen slikken, betekent niet dat het ons geen pijn doet. Inmiddels durf ik hier tegenin te gaan, maar een jaar geleden liet ik het allemaal over me heenkomen, puur omdat ik niet durfde te zeggen hoe diep ellendig ik me hierdoor voelde.
Ik wil hiermee overigens niet wegmaken dat veel mensen het heus niet slecht bedoelen. Waar ik de focus op wil leggen, is dat de (onbedoelde) impact van jouw opmerking soms groter is dan jij je waarschijnlijk kan voorstellen. Wanneer iemand bezig is met het overwinnen van een eetstoornis, speelt dat de hele dag. Het is een full-time job, het is een strijd die letterlijk 24 uur per dag duurt, zonder pauze. Wij hebben het niet nodig om nóg meer meningen over ons leven of eetpatroon te krijgen. Want geloof me: herstellen van een eetstoornis is al ingewikkeld genoeg zonder commentaar van de buitenwereld.
Dus de volgende keer dat je de behoefte hebt een opmerking te maken naar een slank iemand en haar eetgewoontes: think again. Je weet niet wat er speelt, je weet niet hoe iemand zich voelt.
Wil je iets weten? Vraag het dan gewoon, in plaats van direct je mening uit te spreken. Elk mens heeft gevoelens, en of je nou toevallig maat 36 of kleiner draagt, verandert daar niets aan.
